'Voor werkgever en werknemer wordt het er niet eenvoudiger op' Beroepsverzekering van gezondheidszorg en sociale zekerheid

Sinds begin jaren negentig is een veelheid aan wet- en regelgeving rond sociale zekerheid ontwikkeld. De bedoeling was om werkgevers met financiele prikkels hun verantwoordelijkheden te laten nemen en te zorgen voor reductie van verzuim en WAO-intrede. De loondoorbetalingverplichting bij verzuim werd stapsgewijs opgevoerd van 2/6 weken, via een jaar tot nu twee jaar. Ook de reintegratieverplichtingen van de werkgever werden aanzienlijk verzwaard; ondermeer met de verplichting een arbodienstverlener in te schakelen. Binnenkort zal deze verplichting overigens veranderen in het inschakelen van deskundigen, waaronder in ieder geval de bedrijfsarts. Verder schrijft de Wet verbetering poortwachter redelijk precies voor hoe werkgever en werknemer, ondersteund door deskundigen, het proces van reintegratie dienen in te richten. Ook hier is een sanctie voorhanden: indien het UWV - als poortwachter van de WAO - van mening is dat onvoldoende reintegratieinspanningen zijn verricht, dreigt weigering van een WAO-uitkering voor de werknemer en dus verlenging van de loondoorbetalingplicht voor de werkgever. De verantwoordelijkheid geldt zowel voor terugkeer binnen het eigen bedrijf als voor reintegratie bij andere werkgevers. De belangrijkste subsidies voor ondersteuning van dit laatste traject zijn overigens inmiddels al weer afgeschaft. De PEMBA-boetes voor WAO-instroom bereiken momenteel het maximale effect. Ook werknemers voelen door toenemende financiele prikkels de druk van de eigen verantwoordelijkheid voor verzuimreductie oplopen. De belangrijkste prikkel is dat het salaris over de eerste twee jaar verzuim in totaal niet meer zal bedragen dan 170%. De eerste CAO-afspraken over de invulling hiervan (100% eerste jaar en 70% tweede jaar, of een andere verdeling met minder dan 100% in het eerste jaar?) worden op korte termijn gemaakt.