Werkgevers die hun knopen tellen, gedragen zich dan ook als verzekeraars. De leidinggevenden zijn claimbeoordelaar en moeten kennis hebben van de 'polisvoorwaarden': de rechten, plichten en sancties voor werknemers en werkgevers uit het Burgerlijk Wetboek boek 7 artikel 629 en 658a. Ziekmeldingen beschouwen ze als een claim op betaald verzuim, die ze niet automatisch inwilligen maar eerst beoordelen. Die beoordeling gaat verder dan de traditionele verzuimbegeleiding. Organisaties werken met een re-integratieprotocol gericht op activeringsbevordering, in plaats van een verzuimreglement. Een leidinggevende en zijn zieke werknemer bespreken wat de laatste nog wel kan doen, in plaats van alleen maar te vragen wanneer hij weer aan het werk denkt te gaan. Iedereen in de organisatie weet inmiddels dat er een verschil bestaat tussen ziek zijn en arbeidsongeschikt zijn. Meer dan zeventig procent van de zieke medewerkers is ook gedeeltelijk belastbaar. Organisaties betalen voor deze belastbaarheid en willen er dus ook gebruik van maken. Daartoe kunnen zij ongeveer twee a drie procent van alle werkplekken geschikt maken voor mensen die tijdelijk hun eigen werk niet kunnen verrichten. Door systematisch de belangrijkste aspecten van de verzuimgevallen te behandelen, valt er veel te besparen (zie tabel 1).