De kantonrechter vindt dat wat gebeurd is in mei 2006 in een ander daglicht moet worden geplaatst. Bovendoen vindt hij dat de werkgever onvoldoende heeft onderbouwd dat de werknemer niet of onvoldoende heeft meegewerkt aan zijn re-integratie. Ook het disfunctioneren is niet aannemelijk gemaakt. Het rapport waaruit dit zou blijken is niet aan de werknemer gestuurd en van het gesprek waarin dit aan de orde zou zijn geweest, is geen verslag gemaakt.

De kantonrechter vindt het merkwaardig dat het door de werkgever gestelde intimiderende gedrag voordat er sprake was van ziekteverzuim, ondanks het ernstige karakter, pas gemeld is nadat de werknemer lang afwezig is geweest. De betrokkenen zijn niet met elkaars verklaringen geconfronteerd en de verklaringen zijn niet ondertekend. Ook zijn de verklaringen voor het grootste deel niet rechtstreeks afgelegd maar uit de tweede hand opgetekend door de interim manager. Het had voor de hand gelegen om in een zorgvuldig onderzoek vast te stellen wat nu precies wel en niet was gebeurd. De kantonrechter ziet niet in dat niet zou kunnen worden geprobeerd om de afgebroken re-integratie voort te zetten. De werknemer heeft daar een groot belang bij omdat zijn kans op de arbeidsmarkt, gezien zijn arbeidsongeschiktheid op dit moment niet al te groot moet worden gezien. Het behoort tot de taak van de werkgever om de terugkeer bij de organisatie in goede banen te leiden, of anders om een re-integratie in het tweede spoor op te starten. Het verzoek wordt afgewezen.