Zo ging het ook met deze aanbouw. Nadat het afdakje verwijderd was, kwam een oud afdakje tevoorschijn, donkergrijs, ongetwijfeld prima brandwerend. Een nijvere bouwvakker of eigenaar bleek in het verleden het asbest te hebben weggewerkt. Heel gebruikelijk. Vol verwachting nestelde ik mij weer achter mijn laptop. Wat zou er gebeuren?

Zelfs toen de maan al weer door de bomen scheen was nog steeds het getrippeltrap van de mannen in witte pakken niet te horen. De volgende morgen ging men onverdroten verder met de destructieve werkzaamheden aan de uitbouw. Vanuit een vakkundige bemoeizucht, maar toch ook wel met uit een soort sociale bewogenheid heb ik toen besloten om actie te ondernemen (ik zal u het kastje van de aannemer en de muur van de woningbouwvereniging besparen).

Naam en woonplaats van de aannemer prijkten groot op de ramen, dus dat was snel geregeld. De telefoniste van de aannemer vond kreten als ‘inventarisatie’ en ‘asbestvrijverklaring’ nogal ingewikkeld en beloofde mij dat ze intern navraag zou doen. Al na enkele uren werd ik teruggebeld door een meneer. Hij wist mij te verzekeren dat alle procedures waren gevolgd en dat alle papieren in orde waren. Hij was zelfs bereid mij de rapporten te faxen. Dat laatste was wat lastig. Want hoewel mijn kinderen het niet zullen beamen, ben ik veel te modern voor iets ouderwets als een fax. Scannen en mailen dus.

Prima service en een compliment voor de bereidwilligheid om mee te werken. In de rapportages werd echter op geen enkele plaats iets gemeld over het afdakje. Dus maar weer gebeld naar de aannemer. Hij zou het nagaan. De conclusie: tijdens de inventarisatie was dit asbest niet te zien, en kon ook niet gezien worden. Enkele dagen later: politie en de plaatselijke milieudienst voor de deur. In de loop van de dag werd het pand afgezet met tape en linten: ‘Asbest’. Het heeft weken geduurd voordat het afdakje is verwijderd.

Klikken… mag dat? Ik mocht het vroeger niet. Ook deze keer was ik het niet, maar zodra er ook maar een vinger naar dat dakje zou zijn uitgestoken, zou ik de politie hebben gebeld. De vraag rijst natuurlijk hoe dit te voorkomen is. De meeste bouwvakkers waren in dit geval van Poolse afkomst. Zijn zij op de hoogte gesteld van de Nederlandse regels? Zijn zij in staat om asbest te herkennen? Werd hier (en wordt elders) gefraudeerd? Ik vrees het ergste. Ik ga klikken.

Aart Kraak is werkzaam bij De Arbocompagnie