Mijn eerste actie was een bezoek aan de website AD.nl waarop het bericht in volle glorie prijkte, met daaronder de mogelijkheid om te reageren. De reacties waren voorspelbaar en in te delen in de categorieen ‘Schande’, ‘Voor mij geldt dat niet’, ‘Het komt door de buitenlanders’, ‘Het is de schuld van de hoge heren’ , ‘Mij is dit ook overkomen’ (in diverse varianten) en ‘Onzin’. Kortom, geen reden voor mij om er in deze column nog wat aan toe te voegen.

Omdat in het artikel de bron werd genoemd, een hoogleraar Beate van der Heijden van de Radboud Universiteit in Nijmegen, ging ik daar maar eens kijken. Digitaal natuurlijk, hoewel ik er voor mijn werk ook wel eens fysiek kom. Het is namelijk prettig als je het oorspronkelijke verhaal kunt vinden en ook een indruk krijgt van hoe de onderzoekscijfers zijn verkregen. Helaas vond ik geen publicatie waar dit artikel op gebaseerd kon zijn. Wel de aankondiging van een Oratie, die echter al op 18 maart was uitgesproken en opmerkelijk genoeg juist ging over langer doorwerken! Genoemde professor houdt zich namelijk bezig met ‘duurzaam inzetbaarheidsbeleid’ en breekt in haar praatje juist een lans voor de ‘kracht van de senioriteit’.

Algemene strekking van het verhaal is dat je juist moet investeren in de oudere werknemer en gebruik moet maken van zijn ervaring. Hiertegenover staat dat veel , met name jonge, leidinggevenden het vooroordeel koesteren dat medewerkers boven de 40 inflexibel, minder creatief en gefrustreerd zouden zijn. Dit wordt door de professor tegengesproken, maar wel aangemerkt als self-fulfilling prophecy: naarmate meer mensen dit denken, zullen meer 40+’ers gefrustreerd raken in hun ontwikkeling en inderdaad minder gaan presteren.

Triest genoeg werkt de publiciteit over haar onderzoek nu ook weer het leeftijdsvooroordeel in de hand, omdat alleen een deel van het verhaal aan het grote publiek wordt aangeboden. Waar nu nog iedereen weet dat je na je 55ste geen baan meer kunt krijgen, zal deze leeftijd na een paar talkshows gedaald zijn tot 40 jaar. En zullen we dus tussen het halen van een diploma en ons veertigste levensjaar genoeg geld moeten verdienen voor de aflossing van onze studieschuld, een pensioen en de financiering van 27 jaar werkeloosheid.

Arthur Mac Gillavry werkt als medewerker van de directie HRM bij een Nederlandse universiteit.