De rechter neemt als uitgangspunt dat de vordering is verjaard, omdat de blootstelling aan asbeststof in 1967 is beeindigd en dat er sinds die tijd meer dan dertig jaar zijn verstreken. De Hoge Raad heeft echter op 28 april 2000 (NJ 2000, 430) geoordeeld dat deze verjaringstermijn in bepaalde gevallen buiten toepassing kan blijven. Maar gezien de rechtszekerheid kan dat slechts in uitzonderlijke gevallen. Dat moet met inachtneming van alle omstandigheden van het concrete geval worden beoordeeld.

De rechtbank gaat alle door de Hoge Raad genoemde criteria na. Toen de verjaringstermijn in 1997 verliep, kon en hoefde Hertel geen rekening te houden met een schadevordering van een niet-werknemer. (De toenmalige werkgever, ADM, is in 1984 failliet gegaan.) Het is daarom aannemelijk dat Hertel door dit tijdsverloop ernstig wordt belemmerd in de mogelijkheden tot het voeren van verweer. Ook kan niet afdoende worden vastgesteld of Hertel verwijtbaar heeft gehandeld en of het bedrijf als niet-werkgever, zelf veiligheidsmaatregelen had moeten nemen.

Vervolgens komt de vraag of Hertel tijdig na het vaststellen van de ziekte aansprakelijk is gesteld.

De rechtbank is van oordeel dat – met het oog op de rechtszekerheid en de belangen van Hertel – de oud-werknemer te lang heeft gewacht met het versturen van de aansprakelijkstelling. Hij heeft dit op 20 juni 2005 gedaan, zo’n 16 maanden nadat hem verteld is dat er sprake kon zijn van asbestose. Het feit dat hij eerst zekerheid wilde hebben of hij werkelijk aan asbestose leed, doet daar niet aan af. Hij had Hertel een kort briefje kunnen sturen met de mededeling dat hij de firma mogelijk aansprakelijk zou stellen. Overigens heeft de advocaat bij de aansprakelijkstelling in juni 2005 ook geen medische informatie gevoegd.

Daarom komt de rechtbank tot de slotsom dat het beginsel van rechtszekerheid dat de verjaringstermijn beoogt te dienen, in dit geval moet prevaleren. De vordering wordt afgewezen.