De rechtbank acht het beroep op het nemo-tenetur-beginsel gegrond, mede op basis van artikel 6 van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens (EVRM). Daarin ligt besloten dat, als er sprake is van een criminele handeling, een verdachte het recht heeft om niet aan zijn eigen veroordeling mee te hoeven werken. De inhoud van het interne onderzoek en de Tripod-analyse is immers door of namens het bedrijf uitsluitend op basis van door henzelf verstrekte gegevens tot stand gekomen. Het OM gaat in cassatie.

De Hoge Raad overweegt dat in het Nederlands recht niet onvoorwaardelijk vastligt, dat een verdachte op geen enkele wijze kan worden verplicht tot het verlenen van medewerking bij het verkrijgen van voor hem mogelijk bezwarend bewijsmateriaal. De Rechtbank was van oordeel dat het bedrijf niet aan de vordering hoefde te voldoen omdat de documenten door het bedrijf zijn vervaardigd en het bestaan van die documenten van haar wil afhankelijk is. Maar dat is niet juist.

Voor het antwoord op de vraag, of het nemo-tenetur-beginsel is geschonden is niet beslissend of de documenten waar het over gaat door het bedrijf zelf zijn vervaardigd, maar of door de inhoud van de documenten dat beginsel zijn betekenis zou verliezen als daardoor het recht om te zwijgen en daarmee zijn recht om zichzelf te belasten zou komen vast te staan. Daarom had de rechtbank kennis moeten nemen van de inhoud van de documenten. De beschikking van de rechtbank wordt vernietigd en de zaak wordt voor verdere afdoening verwezen naar het gerechtshof.