Onverhoeds en opdringerig
Voor het eerste feit stelt de militaire kamer vast, dat de aangeefster zegt, gedwongen te zijn doordat de handelingen onverhoeds en opdringerig zouden zijn gebeurd. Maar die twee omschrijvingen leveren op zich nog geen dwang op. Het is immers niet duidelijk waaruit de opdringerigheid precies zou hebben bestaan. Daarbij neemt de rechtbank in overweging, dat de aangeefster slaperig was en de ontuchtige handeling zou hebben toegelaten omdat zij er in eerste instantie vanuit ging, dat het haar vriend was. Daarom kan niet gesproken worden van dwang in de zin van artikel 246 Wetboek van Strafrecht en de militair wordt daarvan vrijgesproken. Het verweer, dat het een andere militair was die de ontuchtige handeling heeft gepleegd, kan daarmee buiten beschouwing blijven.

Liniaal afstand
Ten aanzien van het tweede feit overweegt de rechtbank de man, waarvan het slachtoffer denkt dat het de verdachte is, die ’s nachts meerdere malen in haar slaapverblijf is geweest en gepoogd heeft haar te kussen terwijl zij in bed lag. Hij leunde met zijn handen op het bed en was op ‘liniaal afstand’ van haar hoofd geweest. De aangeefster heeft hem met twee handen weggeduwd en uit het slaapverblijf gezet. Daarmee is er, behalve door het wegduwen en uitzetten uit de kamer, geen fysiek contact tussen beide geweest. De omstandigheid dat de aangeefster – mogelijk op goede gronden – denkt dat de man haar een zoen zou hebben gegeven als zij niets zou hebben gedaan, betekent niet dat er sprake was van een voltooide aanranding in de zin van artikel 140 Wetboek van militair strafrecht. Dan moet er immers sprake zijn van een bedreiging of van een schending van de lichamelijke integriteit van de persoon. Een zoenpoging zonder dat het tot fysiek contact is gekomen levert niet een dergelijke schending op. De militair wordt van beide feiten vrijgesproken.

Lees meer jurisprudentie in Vakblad Arbo>>