Maar in de praktijk blijkt het in veel bedrijven best lastig om die bevlogenheid over te brengen. Zwaaien met de wet ligt dan voor de hand. Intussen kondigde de overheid in de beleidsnota Arbo 2020 aan zich snel van het arboterrein terug te zullen trekken en voortaan nog meer verantwoordelijkheid te laten aan werkgevers en werknemers.

Moet de arbofunctionaris nu dus met nog minder dwangmiddelen nog meer gaan zoeken naar emotioneel draagvlak in bedrijven? Zijn we op weg naar een zwart arbogat? Volgens de auteurs van de serie ‘veranderkundig adviseren’ hoeven we van de plannen van SZW niet depressief van te worden. Integendeel: ze bieden ons een kans.

Professionals moeten anderen leren om met succes na te denken over goed werk, zo zeggen zij in Arbo nummer 6. Daar zit wat in. In Zweden werkt men al zo, dus het kan! De arbofunctionaris heeft in dat land een taak om leidinggevenden op te voeden en een directie laat zich door  hem graag hoogstpersoonlijk adviseren over bijvoorbeeld de vraag ‘hoe voelen onze medewerkers zich beter waardoor zij meer verkopen?’ De mens staat centraal en het hele bedrijf voelt zich betrokken.

Ja, veilig en gezond werken blijft altijd mensenwerk; met wetten en systemen alleen kom je er niet, zo is tot nu toe wel gebleken. Ook al omdat bedrijven vragen om praktische oplossingen voor hun problemen en uitdagingen, en niet om voorschriften en keurslijven.

Dus waarom niet arbeidsomstandigheden ook hier op z’n Zweeds bespreekbaar maken en directie en werknemers, van hoog tot laag, inspireren om met die verantwoordelijk om te gaan? Hen zelf laten nadenken, buiten de bekende kaders. Dan springt het arbo-vonkje misschien eerder over. Het blijven tenslotte toch de mensen in het bedrijf die het moeten doen.

Jacqueline Joosten is de hoofdredacteur van Arbo>>

Bekijk de inhoudsopgave van Arbo nr. 6