Er hing een zak aan zijn bed waarin zijn urine werd verzameld. Hij lag op een bijzonder bed. Een opblaasbed. Iedere vijftien minuten werd er automatisch lucht in geblazen, waarna het langzaam leegliep. Tegen het doorliggen. Decubitus.

Hij lag dood te gaan. Dat wist zijn bezoek ook. Zijn dochters aaiden hem zachtjes en liefdevol over zijn oude handen en kusten zijn verweerde kop. “Wil je nog ergens over praten paps, wil je nog iets kwijt?” Hij sprak zachtjes, maar goed hoorbaar voor ons. “Jullie hebben nog twee halfbroertjes”, zei hij al kuchend, omdat hij zelf om zijn grap moest lachen. Een stevige rochel volgde en verdween in het bakje.

De andere twee patienten op de zaal waren alleen fysiek aanwezig. Hun geest waarde elders rond. De oude man wilde nog iets kwijt. “Het was goed zo. Mijn leven is klaar. Jullie gaan verder zonder mij. Laat me maar gaan, ik voel me veilig.”

De verpleegkundige had het er zwaar mee. Ze had hem al weken verzorgd en begreep dat er geen houden meer aan was. Ze voerde hem een papje en veegde de restanten samen met wat kwijl van zijn kin. Zij was het die hem dat gevoel van veiligheid gaf. Zij begreep wat hij nodig had. Hij wilde zijn pilletjes niet meer en zij begreep het. Hij wilde niet meer op zaal liggen en zij regelde het.

De volgende dag was zijn hoekje op de zaal nog steeds leeg. De kamer waar hij nog even apart had gelegen, werd geschrobd. Hij had zich neergelegd bij het onvermijdelijke.

Jeroen Riemeijer

‘Na zijn lange carriere binnen Shell-HR is Jeroen nu actief als HR consultant. ZZP’er dus. Jeroen was geruime tijd columnist voor ‘Volkskrant Banen.’