Of er dwaalt een onbekende rare kerel door het kantoorgebouw. Wat dan? Meestal worden die plannen achter een bureau geschreven en mogen experts zich vervolgens buigen over de inhoud, vorm en haalbaarheid. Het is altijd maar weer gissen. Een glazen bol dus. Zijn dit echt de grootste risico’s en denken wij dat de voorgestelde maatregelen afdoende zijn?
Zijn ze überhaupt uitvoerbaar of moeten we het noodscenario snel herschrijven? Misschien ook kun je lering trekken uit eerdere problemen. Van wat daar goed en fout is gegaan.

Zo kunnen we veel leren van de manier waarop er is omgegaan met de recente waterleidingnarigheid in Amsterdam. Zou er een noodscenario zijn geweest om het ziekenhuis te ontruimen zonder elektriciteitsvoorziening, wetende dat een groot deel van het pand onder water stond? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat er geweldig is gehandeld. Eerst de patiënten veilig stellen. Alsof er jarenlang op was geoefend. Ambulances klaar, weg dicht, andere ziekenhuizen maken ruimte, 24 uur achter elkaar werken. Eerst de dame die moet bevallen en dan de intensive care.

Wat we daarvan kunnen leren? Dat het belangrijk is om in geval van een noodsituatie rustig te blijven, helder na te denken en het overzicht te houden.

Voor alle hulpverleners geldt alleen maar een ‘dank je wel’. Goed gedaan. Klasse werk. Voor John de Mol: wat jammer knul, dat jouw camera’s er niet hingen, dan had heel Nederland kunnen zien wat pure passie is. En wat zorg voor patiënten echt betekent.

Of was je destijds alleen maar op zoek naar het vastleggen van intens verdriet?

Jeroen Riemeijer