Ik stond daar laatst ook, met zo’n blad. Onder de warmhoudlampen stonden wat borden klaar, opgeschept en al. Gelukkig stond er op het kaartje wat het voedsel moest voorstellen. Een stamppot met jus en een varkenslapje.

Weinig subtiel

De stamppot was een soort van stoelgang bevorderende derrie en werd door een sombere serveerster weinig subtiel op de borden gepletterd. Het leven had haar ogenschijnlijk veel misdaan. Maar daar ging het niet om. Waar ik pas echt van over mijn nek ging, was de kassière.

Bacteriën

Terwijl ik met mijn blad tergend langzaam naderde, werd zichtbaar duidelijk dat zij recentelijk een hardnekkig koutje had opgelopen. Zo’n verkoudheid die gepaard gaat met proesten, een onverwachte niesbui en een te rood gekleurd reukorgaan. Kuchen ook. Dat is niet fijn voor de klant, als je ‘iets met eten’ doet. Het was net alsof de bacteriën om haar heen cirkelden. Alsof je ze kon zien.

Niesaanval

Toen ik vlakbij haar stond om af te rekenen, kreeg zij tot mijn grote verdriet weer een niesaanval. Haar klanten werden vervolgens van dichtbij getrakteerd op een uitgebreid en luidruchtig salvo. Ze was gelukkig precies op tijd om haar hand voor haar mond te brengen. De hand deed dienst als zakdoek. En tja, waar laat je die opgevangen nattigheid dan zo gauw? Precies. Aan je schort.

Ranzig

Het was dezelfde hand waarmee zij kort daarna alle etenswaar van de bladen tilde, om het scanapparaat zijn werk te laten doen. En verdomd, dat was ze ook met mijn kost van plan. Ik heb afgerekend en daarna het hele zaakje in de prullenmand geflikkerd.
Ranzig.

Jeroen Riemeijer