De werkgever zegt de arbeidsovereenkomst in 2002 op. De werknemer vindt zijn burn-out werkgerelateerd en stelt zijn werkgever aansprakelijk voor de schade. De werknemer stelt dat de werkdruk jarenlang toenam zonder dat er – ondanks zijn klachten – beschermende maatregelen werden genomen. De werkgever vindt dat hij niet in zijn zorgplicht is tekortgeschoten en dat er geen oorzakelijk verband is tussen ziekte en werk.

Burn-out: verstoorde balans belasting-belastbaarheid

De kantonrechter stelt vast dat er bij burn-out sprake is van een verstoring van de balans tussen belasting en belastbaarheid die gedurende een langere periode ontwikkeld is. Volgens de Arbowet moet een werkgever zo’n verstoring zoveel mogelijk voorkomen. De normen van de Arbowet – het zoveel mogelijk aanpassen van het werk aan de persoonlijke eigenschappen van een werknemer en het zorgen voor een adequaat evenwicht tussen belasting en belastbaarheid in fysieke en psychische zin – moeten worden gezien als veiligheidsnormen in de zin van art. 7:658 Burgerlijk Wetboek.

Omkeringsregel: bewijslast ligt bij werkgever

Als die normen niet zijn nageleefd, maar wel specifiek waren bedoeld om schade aan de werknemer te voorkomen, dan treedt bij het bewijs van causaal verband de omkeringsregel in werking. Dat wil zeggen dat de werkgever moet aantonen dat hij zijn zorgplicht niet heeft geschonden.

Werkgever toerekenbaar tekortgeschoten in zorgplicht

De werkgever heeft geen getuigen laten horen noch anderszins bewijsmiddelen aangevoerd. Op grond daarvan is hij toerekenbaar tekortgeschoten in de nakoming van zijn zorgplicht en daarom aansprakelijk voor de schade. De juiste hoogte daarvan zal in een parate procedure moeten worden vastgesteld.